Een krukje. Als ik geen kortgeschoren kop had, dan had ik met mijn handen in het haar gezeten. Wat schrijf ik in hemelsnaam over een klein krukje, ik denk zo’n 30 centimeter hoog? Iets over dat ik een keer van een kruk gevallen ben? Dat zou namelijk best wel eens waar kunnen zijn, ik heb jaren gehad dat ik regelmatig te diep in het glaasje keek maar als het al gebeurd is was ik te dronken om het me te herinneren, laat staan dat ik het jaren later nog zo voor de geest zou kunnen halen voor een advertentie.
Een van de dronken acties die ik me kan herinneren is zowel beschamend als komisch. Ik woonde op het Lijns Tewisz Roggeplein en op een zaterdag, begin van de avond, belt er een maatje van me aan de deur. We drinken een biertje, nog een biertje en voor we het wisten was het halve kratje bier dat ik in huis had leeg. Dat was op zich al een mirakel, want ik had nooit veel bier in huis, door dit verhaal ga ik als een enorme zuiplap klinken maar in dronk alleen in het weekend en dan voornamelijk in de horeca. Tegenwoordig drink ik hooguit twee glazen alcohol in de maand, een glas rum of whisky, een thuisdrinker ben ik nooit geweest, en uitgaan doe ik niet meer. Maar goed, bier op, dus dan maar aan de fles apfelkorn. Die ging ook rap op en mijn maatje vraagt “wat heb je nog meer in huis?”. Ik had nog een fles Goldstrike in de vriezer, ik weet niet of dat spul nog bestaat maar dat was een kaneeldrankje met goudschilfers en een alcoholpercentage van 50%. Als liefhebber van kaneel vond ik het wel lekker. Toen die fles leeg was, en we dus al aardig in de olie waren, besloten we naar de dam te gaan. Op de Symon Claesstraat stonden echter dranghekken op de stoep, voor één of ander evenement de volgende dag. Of het nu de ronde van noord Holland of een ander evenement was, ik zou het niet weten, maar wij zetten met onze dronken kop die hekken midden op de weg als geintje. Efin, nog wat kroegen in, nog meer alcohol achter de kiezen, en toen besloot ik terug naar huis te lopen. Ik wil de Symon Claesstraat in en loop dus tegen een dranghek aan, denk “verdomme, de straat is afgesloten” en ben een heel stuk omgelopen om thuis te komen. Toen ik mij dat de volgende middag realiseerde had ik niet alleen een kater maar ook een gekneusd ego. Zullen we het op karma houden?
Maar goed, ik drink al jaren amper, bier heb ik al 8 jaar niet aangeraakt dus dit zal mij nooit meer overkomen. Wat ik dus nog wel heb is een klein krukje, dat ik als bijzettafeltje gebruik als ik in bad ga. Maar in Singapore is geen plek voor een bad, dus het krukje mag niet mee. Gratis op te halen in Wormer, geen ongevraagde privé berichten.
Ongelofelijk, ik had niet veel planten in huis, maar ik heb me hier al een berg bloempotten weggeven en het gaat maar door. Nog een bloempotje, wel een mooie dit keer al zeg ik het zelf. Een glossy antracietkleurige aardewerken pot, niet zo groot, ik gok zo’n 18 centimeter hoog.
Met de beste wil ter wereld kan ik me niet herinneren welke bloem of plant hier heeft gegroeid, of hoe ik aan dit potje kom. De laatste paar jaar heeft de pot op z’n kop gestaan en deed het dienst als standaard voor een klein koperen model van een kolenkit met daarin ……. een kunstplant. Ja ja, de ironie ontgaat mezelf ook niet. Nu wordt het tijd dat er weer een echt plantje in komt te staan, of dat er iets anders creatiefs of nuttigs gedaan wordt met deze mooie pot. Dus iemand anders mag hem hebben.
Gratis op te halen in Wormer, geen ongevraagde privé berichten.
Vorig jaar kwamen mijn vrouw en de twee kinderen op vakantie naar Wormer. Mijn vrouw was hier natuurlijk al vaker geweest, mijn stiefzoon was een jaar eerder ook al meegekomen maar voor de kleine meid was dit de eerste keer. En spannend dat het voor haar was, ze kende het huis al van de video’s die ik had gemaakt, ze kende haar eigen kamer al maar ze had nog nooit alleen in een kamer geslapen, dat is in Singapore echt een luxe. Daarnaast heeft ze een hekel aan alleen zijn, ze is bang, dus er moet altijd iemand mee de kamer in.
Bij bedtijd moest of Cindy of ik mee, een verhaaltje voorlezen en dan wachten tot ze sliep. We hadden wel gezegd dat als ze wakker werd en bang was, dat ze naar onze kamer mocht komen. De eerste nacht, rond een uur of vijf, word ik wakker, open mijn ogen en zie een klein meisje aan mijn voeteneind staan, in een witte nachtjapon en een teddybeer in haar armen. Net een scene uit een horrorfilm, en omdat ik het niet gewend ben dat er een klein meisje in mijn huis rondloopt schrok ik me de kolere. Gelukkig herpakte ik me snel, dus geen schreeuw of schoppende beweging als eerste reflex, en Aqila sliep de rest van de nacht tussen ons in.
Ik had natuurlijk wat speelgoed in haar slaapkamer staan, waaronder dit ding, geen idee hoe het heet, en ze liet een hele lieve tekst voor me achter de dag van vertrek. Helaas komen ze niet terug in dit huis, dankzij een uitspraak van een lullige rechter, maar gelukkig zijn we binnenkort wel als gezinnetje samen.
Dus gratis op te halen, speelgoed schrijfding. In Wormer, geen ongevraagde pb’s