Mijn nieuwe thuis

Singapore. Ik kwam daar voor het eerst in 2005, 3 dagen. Ik had al tijden een chatvriendinnetje in Singapore, gewoon om mee te babbelen, geen enkele romantische of seksuele intenties of gevoelens. Ik sprak haar voor het eerst op ICQ, en voor de jonge lezers van mijn blog, dat kwam voor MSN messenger, wat weer de voorloper was van WhatsApp en facebook messenger. We hebben het dus over antieke software, maar wel één van de eerste instant messengers ooit.

Mijn maatje Philip is getrouwd met Ria en Ria komt uit Indonesië. Philip en Ria gingen op vakantie die kant op en Philip vroeg “waarom ga je niet mee, dan reizen wij met z’n tweeën verder door Indonesië, terwijl Ria en de kinderen in Jakarta blijven.” Ik vond dat een prima plan, maar wilde, als ik dan toch in de buurt was, ook wel een paar dagen Singapore aandoen, en mijn chatvriendin Rozy ontmoeten. Zo gezegd, zo gedaan. Rozy ontmoet en voor de rest wat de toerist uitgehangen in Singapore. Ria had een toer geboekt naar Sentosa, het eiland voor de kust van Singapore. Sentosa heeft een donkere geschiedenis, vroeger werden daar de ter dood veroordeelde gevangenen opgehangen, tijdens de tweede wereldoorlog was daar een gevangenkamp maar nu is het het eiland van vertier. Universal Studio’s zit daar, het Hard Rock Cafe & Hotel, een waterpark, tokkelbanen, een groot strand dus de geschiedenis vol negativiteit en pijn wordt nu gecompenseerd met veel plezier. Leuk natuurlijk, een show met vogels, een groot aquarium, een dolfijnenshow en toen moesten we terug. Onze reisleider brengt ons naar een houten gebouwtje, we stappen naar binnen en de schrik slaat me om m’n hart. Een kabelbaan hoog boven de haven, en ik had ontzettende hoogtevrees. Zeven kleuren bagger, maar ik heb het toch gedaan.

Een aantal jaar later ontmoet ik Cindy, mijn vrouw. Online, maar niet via een datingsite. Ik was vertegenwoordiger en dat houdt in dat je tussen kerst en nieuwjaar verplicht vrij bent, winkeliers willen je niet over de vloer in die periode en kopen bovendien weinig in omdat ze op 1 januari moeten balansen. En dus besloot ik om een spelletje te downloaden op mijn telefoon, gewoon als tijdverdrijf. Ik speel normaal gesproken nooit spelletjes maar de Appstore raadde mij Underworld Empire aan, een spel waar je in een empire zit en dan tegen andere empires vecht, daarnaast heb je nog taken waardoor je je karakter kunt versterken. Cindy begint in dezelfde periode te spelen, we komen in hetzelfde empire en er was iemand die haar dagelijks aanviel. Galant als ik ben nam ik dan wraak. We raakte aan het chatten, we gingen bellen en nu zijn we getrouwd. En drie keer raden waar ik haar ten huwelijk heb gevraagd ……. jawel, in de kabelbaan boven de haven. Ik overwon zowel mijn hoogtevrees als mijn bindingsangst die dag.

Cindy heeft ondertussen haar verblijfsvergunning, maar helaas wonnen we niet de voogdij over haar dochter dus die mag niet naar Nederland. Voor mij was de keuze simpel, ik ben gek op die kleine meid en zij op mij dus haar achter laten was geen optie. Singapore en Nederland hebben een uitleveringsverdrag dus haar ontvoeren was ook een slecht plan dus verkoop ik binnenkort mijn huis en ga ik naar Singapore toe. Cindy d’r zoon van 18 had sowieso niet naar Nederland gekomen, die wilde niet, dus nu wordt het gezin niet uit elkaar getrokken.

Dan komt het op huisvesting neer. Singapore is zo groot als de Noordoost polder maar er wonen zo’n 6 miljoen mensen. Het is er dus vol, en (bijna) iedereen woont in hoogbouw. Een groot deel van die hoogbouw wordt door de overheid gereguleerd, ondanks dat het koop appartementen zijn. Singapore is opgedeeld in wijken, en op zoek naar woonruimte zijn we eerst naar gunstige wijken wezen kijken, slechte wijken heb je eigenlijk niet in Singapore door het strenge rechtssysteem en de zware straffen dus wat in Singapore een slechte wijk is noemen wij veilig en netjes, Poelenburg is erger dan de minste wijk in Singapore. Er waren twee wijken die qua ligging en qua mogelijkheden hoog op ons lijstje stonden, Ang Mo Kio en Toa Payoh. Nu werkt Singapore met een quotum, wijken mogen niet meer dan een x% bewoners van een bepaalde etniciteit hebben, en Cindy is van Chinese afkomst, haar opa en oma waren eerste generatie Singaporezen, dus als het quotum voor Chinezen gevuld is mag ze daar niet kopen, behalve als het huis verkocht wordt door iemand van Chinese afkomst.

In Ang Mo Kio liepen we tegen dat quotum op dus de zoektocht focuste zich vooral op Toa Payoh, een wijk in centraal Singapore met twee metrostations, Toa Payoh en Bradell. Vroeger was Toa Payoh een moeras, de naam stamt uit het Hokkien, één van de Chinese talen, en betekent dan ook “groot moeras”. Nu is er nog een wijk met de naam groot moeras, alleen dan in het Bahasa, Paya Lebar. In de jaren 80 was Toa Payoh het Chicago van Singapore, omdat er toen wel gewelddadige gangs rondliepen, maar tegenwoordig is het er heel veilig, en is de georganiseerde misdaad bijna niet meer te vinden. En Toa Payoh gaat mijn nieuwe thuis worden, Cindy en ik hebben een bod gedaan op een appartement vlakbij het Bradell metrostation en het bod is geaccepteerd. Het is wel een appartement wat volledig gerenoveerd moet worden, dus we zijn nu druk moodboards aan het maken, interieurs op internet aan het bekijken en aannemers aan het vergelijken. Binnenkort als ik in Singapore zit gaan we om tafel met een binnenhuisarchitect om onze ideeën op papier te zetten. We gaan voor een strakke industrieële look, wat zachter gemaakt door natuurlijke materialen behalve in mijn kantoor aan huis. Die wordt vintage koloniaal, Cindy heeft een erfstuk, een prachtig bureau van rozenhout, dat komt in mijn kantoor te staan en de stijl van mijn kantoor wordt daar op aangepast.

Zodra we gaan verbouwen, of eigenlijk, gaan laten verbouwen zal ik hier natuurlijk foto’s gaan posten, momenteel heb ik die natuurlijk nog niet. Maar wordt vervolgd…..