Mijn ouders hadden, toen ik een kind was, een grote moestuin. Deels uit noodzaak want met een WAO-uitkering kan je niet onbeperkt boodschappen doen. Dus kwam een groot deel van ons eten uit eigen tuin. Biologisch voordat biologisch een ding was. En als kind kon ik dat niet waarderen. Ik moest namelijk meehelpen. In het voorjaar spitten, bemesten, zaaien. En daarna onkruid wieden en helpen met oogsten. De groente die ik het lekkerste vond, bloemkool en spinazie, waren dan ook nog eens in de minderheid. Rode bieten en sperziebonen hadden we veel. In het seizoen aten we dat twee keer in de week.
Toen kochten mijn ouders een grote vrieskist zodat we het hele jaar door uit eigen tuin konden eten. Dat verhoogde alleen maar het aantal sperziebonen en rode bieten, want die zijn goed houdbaar in de vriezer. Dus in plaats van twee keer in de week in het seizoen kreeg ik die dingen het hele jaar door mijn strot geduwd. En het leverde een trauma op, waardoor ik zowel boontjes als bietjes nooit meer kocht toen ik op mezelf ging. Vreemd genoeg heb ik die twee dingen herontdekt sinds ik naar Singapore vertrokken ben, al bereid ik ze heel anders dan mijn ouders deden.
Wat ik nooit erg vond was mest halen bij de boerderij in de buurt. Ja, de geur stond me tegen maar het werk niet. Boer Wezel op het Herenlaantje aan het eind van de Dorpsstraat was ons vaste adres. Totdat de oude mannetjes met pensioen gingen. Daarna werd het de boerderij van Schoenmaker, tegenover Herberg het Moriaanshoofd. En op een gegeven moment moest ik daar heen voor 5 kruiwagens met mest. Ze hadden een waakhond, een Duitse herder die Lola heette meen ik me te herinneren. En het was een echte waakhond. Ze kwam het erf niet af, maar was erg waaks. Nu ben ik niet bang voor honden, dus dat was geen probleem. Toen ik voor de eerste kruiwagen het erg op kwam stormde Lola luid blaffend op me af. Ik zette de kruiwagen neer en begon Lola de huid vol te schelden, puur om te laten zien dat ik niet geïntimideerd en bang was. Dat duurde een paar minuten en Lola droop met de staart tussen de benen af. Bij de tweede kruiwagen hetzelfde tafereel alleen veel korter van duur. En bij de derde keer kwam Lola kwispelend op me af en likte mijn handen. Ferdinand 1, Lola 0.
Op de boerderij liepen ook ganzen. En van ganzen weet ik niets. Ik weet dat zwanen sterk zijn en je arm kunnen breken. En bij de 4de kruiwagen namen de ganzen het over van Lola. Ik wilde met een volle kruiwagen de mesthoop verlaten maar de ganzen kwamen op me af. Ik maneuvreerde de kruiwagen eerst tussen mij een de ganzen in en liep door. Maar die beesten zijn slim en omsingelde me. Fuck die shit, ik heb de kruiwagen achtergelaten en ben er zelf snel vandoor gegaan om nadat de ganzen verder waren gewaggeld de kruiwagen te halen. Dat allemaal tot grote hilariteit van boer Schoenmaker. Ganzen 1, Ferdinand 0.
Toen ik na mijn maagoperatie beter ging eten besloot ik geen pakjes meer te gebruiken maar deed alles met verse kruiden. En nadat ik na 15 jaar weer in Wormer kwam wonen had ik een balkon vol met kruidenplantjes staan. En dat mis ik hier in Singapore. Terwijl het klimaat hier prima is, zo lukt het me hier al prima om een basilicumplant al twee jaar in leven te houden. En te stekken. En heb ik een pot met een limoenplant bij de voordeur staan. Deze week zijn we bij de IKEA geweest om standaards te halen waar ik een kruidentuin mee kan beginnen op de galerij. En de eerste planten staan al. Limoen natuurlijk en basilicum. Maar nu ook twee soorten munt, peterselie, koriander, citroenmelisse, bosuitjes. En dan heb ik nog wat andere soorten kruiden gezaaid. Dille, tijm, rode basilicum, pepers, tomaten en meer. Onze galerij gaat een grote groene oase worden. En nu zou ik graag een volkstuintje willen, maar die bestaan hier niet.
Overigens, over rode bieten. Ik at ze vroeger alleen gekookt, maar nu gaan ze met andere harde groente in een ovenschaal. Geschild en in stukken gesneden natuurlijk. Heerlijk roosteren met wat verse specerijen, smikkelen maar. Zelfs mijn grootste nachtmerrie spruitjes zijn om deze manier heerlijk.
