Natuurlijk heb ik nagedacht over deze vraag, nog voordat ik ooit vaste plannen had om te emigreren. Eigenlijk heb ik mezelf die vraag over de loop der jaren regelmatig gesteld, maar dan meer in een scenario “wat zou je missen als je gaat emigreren?”, een vraag aan mezelf, of een vraag onder vrienden in de bar of collega’s tijdens een bedrijfsborrel.
Meestal kwam ik niet verder dan ‘familie, vrienden, drop en kaas’, en dat zal het antwoord zijn van de meeste Nederlanders denk ik. Toen ik echter een relatie met Cindy kreeg, en de waarschijnlijkheid van een emigratie toenam kwam de vraag terug, dit keer met een serieuzere ondertoon. Het was plots geen ‘stel, je gaat’ scenario meer maar het werd een stuk realistischer. En in het antwoord woog plots het stukje ‘familie en vrienden’ zwaarder dan in het hypotetische scenario. Echter wilde Cindy naar Nederland, dus de vraag werd weer weggemoffeld ergens in m’n achterhoofd. En toen Cindy haar examen met goed gevolg aflegde, het examen om een verblijfsvergunning aan te vragen, was de vraag plots weer een hypotetische.
Echter, we wonnen geen voogdij over Cindy d’r dochter. Cindy was verscheurd tussen haar grote wens om Singapore te verlaten, en haar dochter die ze maar één dag in de week zag plus de helft van iedere vakantie. Voor mij was er echter geen discussie mogelijk, we gaan die kleine daar niet achter laten dus ik verkoop mijn huis en ga naar Singapore. Ik begin ook m’n eigen bedrijfje zodat ik gelijk inkomsten heb en onze toekomst ligt in Zuid Oost Azie. En eigenlijk kwam de vraag wat ik ging missen in deze drukke en emotionele periode nooit meer naar voren.
Ik zit nu een aantal weken in Singapore. De eerste twee weken waren de weken van de schoolvakantie dat wij Aqila hadden, dus het was razend druk met het vermaken van de kleine diva maar sinds deze week zijn beide kids, ook Ashraf van 18, die wel bij Cindy woont, bij de vader, Cindy werkt gewoon dus ik ben op mezelf aangewezen. Iets wat in Nederland ook het geval is, dus dat is geen probleem, maar dat geeft me wel de tijd om na te denken, over alles. En dus kwam ook de vraag ‘wat zal je missen?’ weer naar boven. En regelmatig ook. En op de meest vreemde momenten.
Zo zat ik gisteren in de MRT (zo heet de geweldige metro hier), ipodje op, ik had het album Stain van mijn favoriete band Living Colour geselecteerd en plots overviel mij een zwaarte. Ik realiseerde me dat ik ze nooit meer live zou zien, en dat terwijl ik de band sinds de reunie in 2003 tijdens iedere tour gezien heb, vaak alle optredens in Nederland tijdens de tour (ik heb er een paar gemist door een zware operatie), ik heb ze in Belgie zien spelen en ben ooit zelfs naar Engeland gegaan om ze daar vijf dagen op rij te zien spelen. De band kent mij, ik ken de band, ik sta altijd op de gastenlijst en het is altijd amicaal. En de concerten zijn altijd top, toch zal ik ze nooit meer live kunnen zien en horen spelen. En dat is een gemis waar ik vooraf nooit aan had gedacht, en dus nooit genoemd zou hebben.
Iets anders wat ik zal missen is Coca Cola. Ja, hier hebben ze ook Coca Cola maar die smaakt toch anders. En de specifieke smaak van Coca Cola in Nederland is voor mij jarenlang een verslaving geweest, ik zoop het spul veel, de verslaving is nu onder controle maar het blijft een zwakte. En in andere landen buiten West Europa vind ik het niet lekker. In Indonesie, Maleisie, Singapore, de Verenigde Staten en zelfs in Groot Brittanie smaakt het anders en vind ik het niet lekker. In Nicaragua, waar ik een paar keer ben geweest, komt de smaak in de buurt van de Nederlandse smaak dus daar dronk ik het wel.
En gister had ik de hoop dat ik echte goede friet met niet zou hoeven te missen omdat de Eindhovense frietkoning Martin Zwerts een snackbar in Singapore heeft geopend. Maar de aardappels die hij gebruikt zijn nogal melig, dus dat viel me wat tegen. Wat dan wel weer een plus is, hij gebruikt daar de Nederlandse satesaus, dik en romig, iets waarvan wij denken dat het Aziatisch is maar waar ze hier nog nooit van hebben gehoord omdat hun pindasaus veel dunner is.
Ik ben vegetarier, veganisme lukt me niet omdat ik niet van de kaas af kan blijven maar kaas zal een traktatie worden hier in Singapore. Goede kaas is bijna niet te vinden en als je het vind is het stervensduur. Gouda komt hier bijvoorbeeld uit Australie en is zo wit als de baard van Sinterklaas en zo slap als de lach van Geer en Goor. En met een vrouw en kinderen die verzot zijn op kaas moet ik natuurlijk delen dus alle kaas die ik meeneem gaat nog eens door vieren. Drop, vooral de zoute, dat zal ik ook missen. Met m’n lage bloeddruk is zoute drop iets wat ik toch wel regelmatig snoep om mijn bloeddruk wat te verhogen, daar zal ik een alternatief voor moeten vinden. En dan sigarenwinkels, die zijn hier wel maar vooral gericht op Cubaanse sigaren terwijl dat mijn minst favoriete land is, en minimaal drie keer zo duur als in Nederland.
Voor de rest zijn het ongrijpbare dingen, dingen als ruimte, stilte, het is heerlijk om in het weekend vroeg in de ochtend langs het zwetpad of door de Enge Wormer te lopen en niemand tegen te komen, alleen maar vogels te horen en dat kom je in deze stadstaat die 24 uur per dag leeft niet tegen. Toch zijn er ook veel voordelen, maar dat is voor een andere keer.